Jeśli sprzedawca ma wątpliwości, czy osoba, która dokonuje transakcji kartą, jest jej właścicielem, może poprosić o okazanie dowodu tożsamości. Klient powinien wtedy potwierdzić swoją tożsamość, a jeśli tego nie zrobi – sprzedawca ma prawo do odmówienia sprzedaży towaru. Przepisy, które regulują takie sytuacje, znajdują się w ustawie z 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, dokładniej w jej 10 artykule.

Zgodnie z ustawą, jeśli sprzedający ma uzasadnione wątpliwości, co do tożsamości płacącego kartą, może zażądać okazania dokumentów, które te wątpliwości rozwieją. Ustawa nie definiuje jednak pojęcia „uzasadnione wątpliwości”. W takich sytuacjach decyduje zatem subiektywna ocena akceptanta lub osoby upoważnionej do przyjmowania zapłaty. Art. 26 tej samej ustawy zobowiązuje natomiast posiadacza i użytkownika karty płatniczej do okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość na prośbę akceptanta.

Jeżeli sprzedawca uzna, że karta jest nieważna, zastrzeżona lub że posługuje się nią nieuprawniona osoba, a nawet, gdy podpis na karcie jest niezgodny z podpisem na wydruku z kasy – może on kartę zatrzymać. Wszystko to ma na celu ochronę właścicieli kart przed ich nieuprawnionym użyciem przez inne osoby. Taka forma potwierdzania tożsamości budzi wątpliwości klientów, którzy powołują się na ustawę o ochronie danych osobowych. Należy jednak pamiętać, że zgodnie z ustawą akceptant ma obowiązek ustalić procedury bezpieczeństwa, które nie będą naruszać ustawy o ochronie danych i przestrzegać ich. Nie może on udostępniać danych klienta osobom nieuprawnionym ani dopuścić do nieprawidłowego użycia lub skopiowania karty.

Sytuacji, w których sprzedawca sprawdza tożsamość, jest coraz mniej. Większość transakcji kartą jest weryfikowana kodem PIN. W każdym jednak przypadku, gdy sprzedający ma wątpliwości, czy klient posługuje się swoją kartą, może odmówić mu przyjęcia płatności tą kartą lub zażądać okazania dokumentu tożsamości.