Na każdy tysiąc pracujących Polaków przypada ponad 990 niepracujących, co oznacza, że aż 44 proc. społeczeństwa jest nieaktywne zawodowo. To wyższy wynik, niż w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii. Przyczyną braku aktywności zawodowej jest przebywanie na emeryturze, stałym zwolnieniu lekarskim, rezygnacja z pracy z przyczyn rodzinnych lub niemożność znalezienia zatrudnienia. Dla państwa oznacza to mniej wpływów do budżetu i ZUS-u.

Problem z osobami pozostającymi na bezrobociu przez dłuższy czas polega na tym, że tracą oni możliwość zdobywania doświadczeń i stają się bierni zawodowo. Dla społeczeństwa oznacza to mniej wpływów podatkowych oraz ubezpieczeniowych i w konsekwencji, coraz mniejsza grupa pracujących musi ich utrzymywać.

Według specjalistów w Polsce nie ma sprzyjających warunków do tego, aby osoby przebywające na emeryturze, mogły podejmować zatrudnienie. Wprowadzenie obowiązku opłacania dodatkowego ubezpieczenia przez tę grupę obywateli doprowadziło do wypchnięcia ich z rynku. Z podobnym problemem zmagają się osoby, którym brakuje odpowiednich kwalifikacji i są niedostosowane do aktualnych warunków zawodowych. Państwo nie oferuje takim osobom możliwości zmiany lub rozwijania kwalifikacji, które mogłyby zapewnić im pracę na stanowiskach, na które trudno znaleźć pracownika z odpowiednim przygotowaniem.

Zwiększa się również liczba osób zniechęconych bezskutecznym szukaniem pracy. Dla porównania, w roku 2010 taką postawę deklarowało 370 tys. osób, a obecnie – 539 tys. Rozwiązaniem może okazać się planowana zmiana przepisów, dotyczących dofinansowania prywatnego pośrednictwa pracy, które może okazać się znacznie skuteczniejsze, niż państwowe. Konieczne są jednak także zmiany w świadomości i przekonywanie ludzi do większej mobilności i szukania miejsc pracy poza miejscem zamieszkania. Warto także zachęcać młode osoby do podejmowania zatrudniania i zdobywania zawodowych doświadczeń jeszcze w trakcie nauki.