Zgodnie z art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 257, poz. 1726 z późn. zm.) ZUS zyskał prawo do zabrania świadczeń osobom, które kontynuowały zatrudnienie bez zwolnienia z pracy, pomimo osiągnięcia wieku emerytalnego. Przepis ten okazał się krzywdzący dla osób, które nabyły prawo do emerytury od 8 stycznia 2009 do końca grudnia 2010 r. Według panujących wówczas regulacji, nie musiały one informować pracodawcy o tym, że mają już emeryturę.

Zmiana przepisów, która weszła w życie 1 stycznia 2011 r., spowodowała, że ZUS zaprzestał wypłacania nowych emerytur osobom, kontynuującym zatrudnienie. Natomiast pozostali emeryci, którzy mieli przyznane świadczenia na podstawie wcześniejszych przepisów, musieli podjąć decyzję, czy będą dalej pracować, czy przejdą na emeryturę. Do 1 października 2011 r. wszystkie takie osoby miały obowiązek dostarczenia do ZUS świadectwa pracy, które potwierdziłoby rozwiązanie stosunku pracy. Osoby, które nie dotrzymały tej formalności do końca września 2011 r., otrzymały decyzje, wstrzymujące wypłaty emerytur. To właśnie te decyzje zostały zaskarżone do sądów pracy.

Sądy, zarówno w I, jak i II instancji, orzekły, że ZUS w sposób prawidłowy wstrzymał wypłatę. Zainteresowana zwróciła się do Sądu Najwyższego, który jej skargę uznał. Decyzja ta podyktowana była zmianą sposobu oceny prawa do emerytury przez Europejski Trybunał Praw Człowieka. Zdaniem Trybunały, świadczenia te podlegają takiej samej ochronie, jak własność.

Sąd Najwyższy, rozpatrując sprawę, wziął pod uwagę wyrok Trybunały Konstytucyjnego z 13 listopada 2012 r., zgodnie z którym art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Na mocy decyzji SN, wszystkie sądy w podobnych sprawach, powinny uwzględniać wymieniony wyrok TK. Rozwiązania, uznane za niezgodne z konstytucją, naruszały ją już od dnia ich wejścia w życie i nie mogą być legalną podstawą orzekania. Podstawą uchylenia wyroków jest art. 190 ust. 4 konstytucji.