Ulga na dziecko nie sprawia problemów, jeżeli rodzice żyją w zgodzie i dzielą się nią według własnego uznania. Wówczas decyzja o jej podziale zależy tylko od rodziców i fiskus nie może w to ingerować. Sytuacja zmienia się jednak, gdy kwestia ulgi zaczyna rodzić niezgodę między rodzicami. Taką sprawę rozstrzygał w lipcu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu.

Sąd przyznał rację ojcu. Zgodnie z art. 27f ust. 4 ustawy o PIT (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) rodzice, prawni opiekunowie dziecka oraz rodzice zastępczy mogą odliczyć kwotę od podatku w taki sposób, w jaki to ustalą. Porozumienie takie można określić w załącznika PIT/O do zeznania rocznego, w którym wykazuje się kwotę odliczenia od podatku w ramach ulgi na dziecko. W przytoczonej sytuacji rodzice wspólnie ustalili, że z ulgi skorzysta ojciec – i to powinno zostać uznane jako zgodne oświadczenie i zaakceptowane przez organ podatkowy.

W sytuacji, kiedy rodzice ustalają między sobą wysokość kwoty odliczenia od podatku i nie przekraczają limitu ulgi, organ nie może w ten podział ingerować. Ingerencja taka jest możliwa tylko w sytuacji, gdy rodzice limit przekroczą. W sprawie, rozpatrywanej przez WSA w Poznaniu, pierwsze zeznania były zgodne, więc jednostronna zmiana przez matkę nie mogła być skuteczna, ponieważ zabrakło zgody ojca. W związku z tym organ podatkowy nie miał prawa podzielić ulgi po równo w chwili, gdy tylko matka złożyła swoją korektę.

Jeżeli rodzice nie będą w stanie w kolejnym roku porozumieć się w sprawie podziału ulgi, dopiero wtedy organ podatkowy będzie mógł ustalić prawo w częściach równych.