Aktualność "Co z podatkiem przy sprzedaży wierzytelności?"
W
obrocie gospodarczym często dochodzi do sytuacji, w której
przedsiębiorcy mający kłopoty ze ściągnięciem przysługujących
im wierzytelności własnych powstałych w związku z prowadzoną
przez nich działalnością gospodarczą, dokonują ich sprzedaży. Z
punktu widzenia zbywcy wierzytelności, czynność ta wywołuje
określone skutki podatkowe, wokół których wciąż
istnieją pewne wątpliwości.
Przelew wierzytelności (cesja) za wynagrodzeniem dla celów podatkowych stanowi transakcję odpłatnego zbycia prawa majątkowego. Wierzytelność bezdyskusyjnie jest prawem majątkowym- stanowi uprawnienia do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (PODP) zawiera przepisy, które wprost odnoszą się do opodatkowania zbywanych praw majątkowych. Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o PDOP z tytułu zbycia prawa majątkowego, podatnik powinien rozpoznać przychód w dacie wcześniejszego ze zdarzeń: zbycia tego prawa, wystawienia faktury albo uregulowania należności.
Odpowiednio do art. 14 ust. 1 powołanej ustawy przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych, co do zasady jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Pomimo tego kwestia powstania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności budzi nadal pewne kontrowersje.
Niektóre organy podatkowe stoją na stanowisku, iż odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów.
Z uwagi na to, że jak wspomniano wcześniej, ustawa o PDOP zawiera przepisy wprost odnoszące się do opodatkowania zbywanych praw majątkowych, a także biorąc pod uwagę stanowisko sądów administracyjnych, część ekspertów opowiada się za koncepcją, w myśl której sprzedaż wierzytelności skutkuje powstaniem przychodu dla celów podatkowych.
Przeniesienie wierzytelności za wynagrodzeniem ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń. W związku z tym naturalne jest, że zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości.
Jednocześnie należy wskazać, iż ujęcie tej transakcji może nastąpić na dwa sposoby. Jeżeli podatnik rozpozna przychód ze sprzedaży wierzytelności, to wówczas kosztem jego uzyskania jest wartość sprzedawanej wierzytelności.
W sytuacji gdy podatnik nie rozpoznaje przychodu, powstała strata (jako różnica pomiędzy wartością należności a ceną sprzedaży wierzytelności) może stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile spełnione są przesłanki art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o PDOP.
Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że ta wierzytelność uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny. Kosztem dla celów podatkowych może być zatem jedynie taka strata, która powstała w związku ze sprzedażą wierzytelności rozpoznanej wcześniej jako przychód należny. Tym samym ewentualnie poniesiona przez podatnika strata ze sprzedaży pożyczki wraz z naliczonymi odsetkami, nie będzie kosztem, gdyż odsetki naliczone nie są przychodem należnym.
Kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty będącej wynikiem odpłatnego zbycia wierzytelności własnej nie budzi wątpliwości. Nawet organy podatkowe uznające, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności zaliczanych uprzednio do przychodów należnych, nie dochodzi do powstania przychodu, zgodnie przyznają, że podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów- zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP- stratę powstałą w wyniku tej transakcji. Do niedawna rozbieżności w orzecznictwie istniały wobec możliwości uwzględniania należnego podatku od towarów i usług przy obliczaniu wysokości poniesionej straty.
Organy podatkowe stały na stanowisku, że przy ustalaniu straty należy uwzględnić wyłącznie tę część należności, która była zaliczona do przychodów należnych, czyli kwotę netto (bez VAT, który nie był przychodem należnym).
Reasumując, zgodnie z aktualnym stanowiskiem sądów administracyjnych należy uznać, iż sprzedaż wierzytelności własnej zbywcy skutkuje powstaniem u niego przychodu dla celów podatkowych. Ponadto, w związku ze wspomnianą uchwałą NSA można się spodziewać, że sądy administracyjne będą zgodnie orzekać, że obliczając stratę ze sprzedaży wierzytelności własnej trzeba brać pod uwagę wartość brutto wierzytelności.
Źródło: money.pl
Przelew wierzytelności (cesja) za wynagrodzeniem dla celów podatkowych stanowi transakcję odpłatnego zbycia prawa majątkowego. Wierzytelność bezdyskusyjnie jest prawem majątkowym- stanowi uprawnienia do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (PODP) zawiera przepisy, które wprost odnoszą się do opodatkowania zbywanych praw majątkowych. Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o PDOP z tytułu zbycia prawa majątkowego, podatnik powinien rozpoznać przychód w dacie wcześniejszego ze zdarzeń: zbycia tego prawa, wystawienia faktury albo uregulowania należności.
Odpowiednio do art. 14 ust. 1 powołanej ustawy przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych, co do zasady jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Pomimo tego kwestia powstania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności budzi nadal pewne kontrowersje.
Niektóre organy podatkowe stoją na stanowisku, iż odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów.
Z uwagi na to, że jak wspomniano wcześniej, ustawa o PDOP zawiera przepisy wprost odnoszące się do opodatkowania zbywanych praw majątkowych, a także biorąc pod uwagę stanowisko sądów administracyjnych, część ekspertów opowiada się za koncepcją, w myśl której sprzedaż wierzytelności skutkuje powstaniem przychodu dla celów podatkowych.
Przeniesienie wierzytelności za wynagrodzeniem ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń. W związku z tym naturalne jest, że zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości.
Jednocześnie należy wskazać, iż ujęcie tej transakcji może nastąpić na dwa sposoby. Jeżeli podatnik rozpozna przychód ze sprzedaży wierzytelności, to wówczas kosztem jego uzyskania jest wartość sprzedawanej wierzytelności.
W sytuacji gdy podatnik nie rozpoznaje przychodu, powstała strata (jako różnica pomiędzy wartością należności a ceną sprzedaży wierzytelności) może stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile spełnione są przesłanki art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o PDOP.
Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że ta wierzytelność uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny. Kosztem dla celów podatkowych może być zatem jedynie taka strata, która powstała w związku ze sprzedażą wierzytelności rozpoznanej wcześniej jako przychód należny. Tym samym ewentualnie poniesiona przez podatnika strata ze sprzedaży pożyczki wraz z naliczonymi odsetkami, nie będzie kosztem, gdyż odsetki naliczone nie są przychodem należnym.
Kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty będącej wynikiem odpłatnego zbycia wierzytelności własnej nie budzi wątpliwości. Nawet organy podatkowe uznające, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności zaliczanych uprzednio do przychodów należnych, nie dochodzi do powstania przychodu, zgodnie przyznają, że podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów- zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP- stratę powstałą w wyniku tej transakcji. Do niedawna rozbieżności w orzecznictwie istniały wobec możliwości uwzględniania należnego podatku od towarów i usług przy obliczaniu wysokości poniesionej straty.
Organy podatkowe stały na stanowisku, że przy ustalaniu straty należy uwzględnić wyłącznie tę część należności, która była zaliczona do przychodów należnych, czyli kwotę netto (bez VAT, który nie był przychodem należnym).
Reasumując, zgodnie z aktualnym stanowiskiem sądów administracyjnych należy uznać, iż sprzedaż wierzytelności własnej zbywcy skutkuje powstaniem u niego przychodu dla celów podatkowych. Ponadto, w związku ze wspomnianą uchwałą NSA można się spodziewać, że sądy administracyjne będą zgodnie orzekać, że obliczając stratę ze sprzedaży wierzytelności własnej trzeba brać pod uwagę wartość brutto wierzytelności.
Źródło: money.pl
Facebook
Śledzik
Wykop
