Zysk
wypracowany przez spółkę osobową podlega podziałowi
pomiędzy tworzących ją wspólników. Zasady, na
których przedsiębiorcy rozdysponują pomiędzy sobą
pieniądze nie są odgórnie narzucone, przez co wszystko
zależy od zapisu umowy spółki.
Spółki
osobowe są jedną z najpopularniejszych form prowadzenia
działalności gospodarczej przez podatników. W przypadku np.
spółki cywilnej, która w praktyce jest dość często
formą prowadzenia działalności, spółką określa się
zawartą na piśmie umowę wspólników, przez którą
w myśl przepisów Kodeksu cywilnego zobowiązują się oni
dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego, jak
również do wniesienia wkładu na poczet majątku jednostki
gospodarczej. Należy przy tym pamiętać, iż wspólnicy z
zasady odpowiadają solidarnie za zobowiązania spółki całym
swoim majątkiem. Można zatem powiedzieć, że podstawą istnienia
spółek osobowych jest więź łącząca wspólników.
Odmiennie
niż w przypadku podmiotów kapitałowych, spółki
osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Oznacza to, że jednostka
gospodarcza nie może być samodzielnym podatnikiem podatku
dochodowego, w związku z czym każdy ze wspólników
jest zobowiązany indywidualnie rozliczyć się z organem podatkowym
z tytułu uzyskanego przez siebie udziału w zysku spółki. W
tym celu najpierw należy ustalić wartość dochodu jaki
wygenerowała spółka, tak jakby to ona była podatnikiem. W
następnej kolejności, ustala się dochód poszczególnych
wspólników, stosując przy tym zasadę proporcji,
wynikającą z prawa do udziału w zysku spółki. Dopiero od
tak ustalonej kwoty określa się wartość zobowiązania podatnika
względem organu podatkowego.
Przychody
z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, w tym
przypadku w spółce osobowej, u każdego wspólnika z
zasady określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w
zysku. Warto przy tym zwrócić uwagę na to, iż w przypadku
braku dodatkowych uwarunkowań przyjmuje się, że prawa do udziału
w zysku są równe.
Inaczej
sprawa wygląda w przypadku, gdy w treści umowy spółki
zostanie zawarta klauzula określająca inne zasady, według których
dzielony będzie zysk, stanowiąca tym samym klucz podziału
wypracowanego przychodu. Określenie udziału w zyskach dla
poszczególnych wspólników w umowie spółki
wydaje się być zatem dość ważne z punktu widzenia prawa
podatkowego.
Ponadto
istotnym wydaje się, aby podkreślić, że powyższe zasady mają
zastosowanie również w odniesieniu do kosztów
uzyskania przychodów, jak i strat. Można zatem założyć, że
poniesione koszty będą podlegały analogicznemu podziałowi
pomiędzy wspólników.
Źródło:
money.pl