Aktualność "Nieumyślne błędy w VAT za materiały budowlane bez kar "
Jednym
z najczęściej popełnianych błędów jest ujmowanie we wnioskach
(VZM-1) towarów, które nie są objęte rekompensatą. Podatnicy
wypełniając wniosek uwzględniają wszystkie faktury, zarówno te,
których są pewni jak i te, które budzą wątpliwości. Zdają się
na weryfikację urzędów skarbowych, w przeświadczeniu, że za
błędy nie grozi im żadna sankcja.
Jest to jednak mylne przekonanie. Z wprowadzeniem w 2006r. zwrotu VAT uregulowano sankcje karne skarbowe za wyłudzenie refundacji. Są one jednak egzekwowane niezwykle rzadko. Tylko kilka postępowań rocznie kończy się wymierzeniem mandatu przez urząd skarbowy. To niewiele, biorąc pod uwagę, że corocznie wnioski o zwrot VAT składa około pół miliona podatników, a rocznie zwroty sięgają ponad 1 mld zł. Kary wymierzane na podstawie art. 76a kodeksu karnego skarbowego (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 111, poz. 765 z późn. zm.) można stosować jedynie w przypadku ewidentnego i zawinionego naruszenia przepisów.
Powyższy przepis reguluje odpowiedzialność karną skarbową dla występujących w zwrot wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym, którzy przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu wprowadził w błąd organ podatkowy, narażając go na niezależny zwrot wydatków.
Zwrot nienależny to sytuacja, gdy sprawca powoduje swoim działaniem otrzymanie zwrotu, który mu nie przysługuje albo należy się w niższej wysokości.
Co ważne, czyn zabroniony musi być popełniony umyślnie. Oznacza to, że osobie narażającej fiskusa na nienależny zwrot trzeba przypisać zamiar popełnienia czynu zabronionego, np. świadome ujęcie we wniosku wydatków wynikających z faktur, które dokumentują transakcje fikcyjne lub podają zawyżone w stosunku do rzeczywistych kwoty wydatków.
Część ekspertów zwraca uwagę, że umyślność działania może polegać nie tylko na bezpośrednim zamiarze popełnienia czynu zabronionego, ale również na takim, gdy podatnik przewidując możliwość dopuszczenia się czynu zabronionego godzi się na to, np. żąda zwrotu na podstawie faktur dokumentujących wydatki nieobjęte prawem do zwrotu w przekonaniu, że urząd sam je zweryfikuje.
Czyn zabroniony opisany w art. 76a k.k.s. zachodzi wówczas, gdy wnioskujący rzeczywiście wprowadzi organ podatkowy w błąd, czyli zrobi to skutecznie, przez co uzyska nienależny zwrot. Przed wypłatą środków następuje jednak kontrola złożonych wniosków, co zdecydowanie ogranicza ryzyko wprowadzenia urzędu skarbowego w błąd i narażenia na nienależny zwrot wydatków.
Jeśli więc w toku wstępnej kontroli pomyłki popełnione przez wnioskującego o rekompensatę zostaną wychwycone przez urząd skarbowy i zwrot następuje w wysokości prawidłowej, brak jest podstaw do stosowania kar z k.k.s.
Wszelkie oczywiste i niezawinione pomyłki wnioskodawców powinny być ujawnione w trakcie weryfikacji wniosku, a w razie wątpliwości co do jego prawidłowości organy podatkowe mają obowiązek wydania decyzji w sprawie zwrotu.
Ponadto kary stosuje się za podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie stanu rzeczywistego. Taki przypadek zachodzi, gdy wnioskujący zażądałby zwrotu wydatków, których nie poniósł, np. na podstawie sfałszowanych faktur.
W praktyce najczęściej popełniane błędy są nieumyślne i mają rachunkowy charakter lub wynikają z błędnej klasyfikacji danego towaru.
Nie można mówić o podaniu danych niezgodnych z rzeczywistością, gdy podatnik jedynie popełnił błąd w ocenie prawnej poniesionych wydatków, tzn. mylnie przyjął, że dany wydatek uprawnia go do żądania zwrotu i ujął go we wniosku. Jeżeli narażenie na nienależny zwrot wynika wyłącznie z nieumyślnej pomyłki, nie ma możliwości nałożenia kary w związku z brakiem winy po stronie wnioskodawcy. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że katalog towarów, których nabycie uprawnia do wystąpienia o zwrot, jest określony w przepisach mało precyzyjnie przez co ryzyko pomyłki we wniosku o zwrot jest bardzo duże, podobnie jak liczba błędów popełnia przez wnioskodawców.
Urząd skarbowy z pewnością zainteresuje się podatnikiem, który posługuje się fałszywymi bądź przerobionymi fakturami VAT albo umyślnie zawyża kwoty poniesionych wydatków w składanych fakturach i wniosku. W takim wypadku czyn wnioskodawcy może stanowić przestępstwo lub wykroczenie skarbowe.
Art. 76a k.k.s. przewiduje różnego rodzaju sankcje karne: karę pozbawienia wolności, grzywnę albo obie te kary łącznie, w zależności od wysokości kwoty nienależnego zwrotu. Z konstrukcji tego przepisu jednak, w zestawieniu z limitami zwrotu, wynika że realne zagrożenie karą jest ograniczone wyłącznie do kary grzywny.
Aktualny, wyższy limit zwrotu VAT dotyczący budowy to 34 044 zł, a zatem jest on znacznie mniejszy od sumy 300 tys. zł (200-krotność minimalnego wynagrodzenia) wyznaczającej tzw. małą wartość uszczuplenia, która pozwala przyjąć uprzywilejowaną kwalifikację prawną czynu, zagrożoną tylko karą grzywny.
Źródło: GP
Jest to jednak mylne przekonanie. Z wprowadzeniem w 2006r. zwrotu VAT uregulowano sankcje karne skarbowe za wyłudzenie refundacji. Są one jednak egzekwowane niezwykle rzadko. Tylko kilka postępowań rocznie kończy się wymierzeniem mandatu przez urząd skarbowy. To niewiele, biorąc pod uwagę, że corocznie wnioski o zwrot VAT składa około pół miliona podatników, a rocznie zwroty sięgają ponad 1 mld zł. Kary wymierzane na podstawie art. 76a kodeksu karnego skarbowego (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 111, poz. 765 z późn. zm.) można stosować jedynie w przypadku ewidentnego i zawinionego naruszenia przepisów.
Powyższy przepis reguluje odpowiedzialność karną skarbową dla występujących w zwrot wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym, którzy przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu wprowadził w błąd organ podatkowy, narażając go na niezależny zwrot wydatków.
Zwrot nienależny to sytuacja, gdy sprawca powoduje swoim działaniem otrzymanie zwrotu, który mu nie przysługuje albo należy się w niższej wysokości.
Co ważne, czyn zabroniony musi być popełniony umyślnie. Oznacza to, że osobie narażającej fiskusa na nienależny zwrot trzeba przypisać zamiar popełnienia czynu zabronionego, np. świadome ujęcie we wniosku wydatków wynikających z faktur, które dokumentują transakcje fikcyjne lub podają zawyżone w stosunku do rzeczywistych kwoty wydatków.
Część ekspertów zwraca uwagę, że umyślność działania może polegać nie tylko na bezpośrednim zamiarze popełnienia czynu zabronionego, ale również na takim, gdy podatnik przewidując możliwość dopuszczenia się czynu zabronionego godzi się na to, np. żąda zwrotu na podstawie faktur dokumentujących wydatki nieobjęte prawem do zwrotu w przekonaniu, że urząd sam je zweryfikuje.
Czyn zabroniony opisany w art. 76a k.k.s. zachodzi wówczas, gdy wnioskujący rzeczywiście wprowadzi organ podatkowy w błąd, czyli zrobi to skutecznie, przez co uzyska nienależny zwrot. Przed wypłatą środków następuje jednak kontrola złożonych wniosków, co zdecydowanie ogranicza ryzyko wprowadzenia urzędu skarbowego w błąd i narażenia na nienależny zwrot wydatków.
Jeśli więc w toku wstępnej kontroli pomyłki popełnione przez wnioskującego o rekompensatę zostaną wychwycone przez urząd skarbowy i zwrot następuje w wysokości prawidłowej, brak jest podstaw do stosowania kar z k.k.s.
Wszelkie oczywiste i niezawinione pomyłki wnioskodawców powinny być ujawnione w trakcie weryfikacji wniosku, a w razie wątpliwości co do jego prawidłowości organy podatkowe mają obowiązek wydania decyzji w sprawie zwrotu.
Ponadto kary stosuje się za podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie stanu rzeczywistego. Taki przypadek zachodzi, gdy wnioskujący zażądałby zwrotu wydatków, których nie poniósł, np. na podstawie sfałszowanych faktur.
W praktyce najczęściej popełniane błędy są nieumyślne i mają rachunkowy charakter lub wynikają z błędnej klasyfikacji danego towaru.
Nie można mówić o podaniu danych niezgodnych z rzeczywistością, gdy podatnik jedynie popełnił błąd w ocenie prawnej poniesionych wydatków, tzn. mylnie przyjął, że dany wydatek uprawnia go do żądania zwrotu i ujął go we wniosku. Jeżeli narażenie na nienależny zwrot wynika wyłącznie z nieumyślnej pomyłki, nie ma możliwości nałożenia kary w związku z brakiem winy po stronie wnioskodawcy. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że katalog towarów, których nabycie uprawnia do wystąpienia o zwrot, jest określony w przepisach mało precyzyjnie przez co ryzyko pomyłki we wniosku o zwrot jest bardzo duże, podobnie jak liczba błędów popełnia przez wnioskodawców.
Urząd skarbowy z pewnością zainteresuje się podatnikiem, który posługuje się fałszywymi bądź przerobionymi fakturami VAT albo umyślnie zawyża kwoty poniesionych wydatków w składanych fakturach i wniosku. W takim wypadku czyn wnioskodawcy może stanowić przestępstwo lub wykroczenie skarbowe.
Art. 76a k.k.s. przewiduje różnego rodzaju sankcje karne: karę pozbawienia wolności, grzywnę albo obie te kary łącznie, w zależności od wysokości kwoty nienależnego zwrotu. Z konstrukcji tego przepisu jednak, w zestawieniu z limitami zwrotu, wynika że realne zagrożenie karą jest ograniczone wyłącznie do kary grzywny.
Aktualny, wyższy limit zwrotu VAT dotyczący budowy to 34 044 zł, a zatem jest on znacznie mniejszy od sumy 300 tys. zł (200-krotność minimalnego wynagrodzenia) wyznaczającej tzw. małą wartość uszczuplenia, która pozwala przyjąć uprzywilejowaną kwalifikację prawną czynu, zagrożoną tylko karą grzywny.
Źródło: GP
Facebook
Śledzik
Wykop
