Aktualność "Fiskus sprawdza zeznania PIT osób niepełnosprawnych"
Urzędnicy
skarbowi kontrolują rozliczenia PIT osób niepełnosprawnych. Chodzi
o odliczanie od dochodu 2280 zł w ramach ulgi rehabilitacyjnej z
tytułu ponoszenia wydatków na przewodników osób niewidomych,
utrzymanie psa przewodnika przez osoby niewidome, używanie samochodu
osobowego.
Osoby niepełnosprawne lub te, które mają na utrzymaniu niepełnosprawnych członków rodziny, mogą odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej m.in. wydatki na przewodnika osób niewidomych, psa przewodnika czy dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Wydatki na te cele odlicza się w ramach limitu do 2280 zł za rok. Jednak aby cały limit w zeznaniu skonsumować, trzeba taką kwotę wydać na określone cele rehabilitacyjne. Tym, co gubi w tym przypadku podatników, jest to, że przepisy nie wymagają posiadania dokumentów, które potwierdzałyby zapłatę określonych kwot. Większość osób dochodzi zatem do wniosku, że bez ryzyka może odliczyć tyle, ile wynosi limit. Tymczasem nic bardziej mylnego.
Po pierwsze, wydatek musi być poniesiony. Aby dochód pomniejszyć o cały limit, taką właśnie kwotę trzeba na rehabilitację wydać. I urząd może to sprawdzić, np. przez konfrontację i zeznania. Po drugie, to, że nie trzeba dokumentować wydatków poniesionych na przewodnika, psa osoby niepełnosprawnej lub dojazdy autem na zabiegi, nie oznacza, że żadne dokumenty nie będą potrzebne. Urząd skarbowy w każdej chwili może poprosić podatnika o potwierdzenie, że wydatek, który odliczył od dochodu, rzeczywiście poniósł. Nie jest wówczas potrzebna faktura czy rachunek, ale już np. dokument potwierdzający korzystanie z zabiegów rehabilitacyjnych tak.
W ramach ulgi rehabilitacyjnej osoby niepełnosprawnej lub osoby, na których utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne, mogą odliczyć w zeznaniu rocznym ściśle określone wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.
Limitowana ulga rehabilitacyjna przysługuje ściśle określonym osobom niepełnosprawnym (m.in. są to osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa, osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa). Odliczenie jest możliwe w trzech przypadkach (z każdego tytułu ulga przysługuje odrębnie). Chodzi tutaj o wydatki na opłacenie przewodników, na utrzymanie psa asystującego oraz używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rechabilitacyjne. W tym ostatnim przypadku ulga przysługuje również podatnikowi mającemu na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia.
Aby odliczyć dany wydatek, potrzebne jest posiadanie dokumentów stwierdzających jego wysokość. Obowiązek ten nie dotyczy jednak wydatków, dla których został ustalony limit odliczenia w wysokości 2280 zł.
Podatnicy powinni odliczać wydatki faktycznie poniesione, jednak w praktyce, z uwagi na brak konieczności posiadania dowodów potwierdzających wysokość wydatków, wiele osób dokonuje odliczenia całego limitu 2280 zł. Nie należy jednak zapominać, że organy podatkowe zawsze mają możliwość weryfikacji rozliczeń i domagania się od podatnika wykazania uprawnienia do skorzystania z ulgi i uprawdopodobnienia w sposób wiarygodny poniesienia wydatków.
Od 1 stycznia 2011 r. art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.) został zmieniony. Wciąż zasadą jest, że w przypadku wydatków z tytułu ulgi rehabilitacyjnej, które są limitowane, nie jest wymagane posiadanie dokumentów potwierdzających wysokość wydatków. Niemniej jednak na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej osoba korzystająca z ulgi jest obowiązana przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:
Sądy administracyjne stoją na stanowisku, że do prawa korzystania z ulgi nie wystarczy jedynie orzeczenie o niepełnosprawności, posiadanie własnego pojazdu, skierowanie do lekarza prowadzącego na niezbędne zabiegi lecznicze. Podatnik może skorzystać z prawa do ulgi, o ile poniesienie wydatków w jakikolwiek sposób uwiarygodni i uprawdopodobni. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone tytułem używania samochodu w związku z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku, np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki w określonym celu.
Organ podatkowy posiada uprawnienia do żądania przedstawienia okoliczności poniesienia wydatku oraz udowodnienia faktu, który stanowi podstawę ulgi.
Samo posiadanie skierowania na zabiegi nie jest wystarczającą okolicznością potwierdzającą, udowadniającą, że taki podatek został poniesiony. Podatnik powinien wykazać, że poniósł wydatki, bo przecież kwota ulgi nie jest świadczeniem.
Osoby chcące skorzystać z odliczenia powinny zatem już w trakcie roku gromadzić np. skierowania na zabiegi oraz dokumenty potwierdzające ich faktyczne odbycie, aby móc uprawdopodobnić przed urzędem, że np. ich samochód osobowy był wykorzystywany w celu dojazdu na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Ulga rehabilitacyjna odliczana jest od dochodu podatnika. Należy ją wykazać w części D zeznania PIT-37 (np. w przypadku podatnika rozliczającego się z pracy na etacie) lub w części F zeznania PIT-36 (np. rozliczenie prowadzonej działalności gospodarczej) oraz na pierwszej stronie załącznika PIT/O- w części odliczenia od dochodu.
Podatnik, który skorzysta z limitowanej ulgi rehabilitacyjnej, nie mając do niej prawa, będzie musiał skorygować swoje zeznanie PIT. Dodatkowo będzie musiał zapłacić odsetki za zaległości podatkowe. Obecnie wynoszą one 14 proc. w skali roku.
Źródło: GP
Osoby niepełnosprawne lub te, które mają na utrzymaniu niepełnosprawnych członków rodziny, mogą odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej m.in. wydatki na przewodnika osób niewidomych, psa przewodnika czy dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Wydatki na te cele odlicza się w ramach limitu do 2280 zł za rok. Jednak aby cały limit w zeznaniu skonsumować, trzeba taką kwotę wydać na określone cele rehabilitacyjne. Tym, co gubi w tym przypadku podatników, jest to, że przepisy nie wymagają posiadania dokumentów, które potwierdzałyby zapłatę określonych kwot. Większość osób dochodzi zatem do wniosku, że bez ryzyka może odliczyć tyle, ile wynosi limit. Tymczasem nic bardziej mylnego.
Po pierwsze, wydatek musi być poniesiony. Aby dochód pomniejszyć o cały limit, taką właśnie kwotę trzeba na rehabilitację wydać. I urząd może to sprawdzić, np. przez konfrontację i zeznania. Po drugie, to, że nie trzeba dokumentować wydatków poniesionych na przewodnika, psa osoby niepełnosprawnej lub dojazdy autem na zabiegi, nie oznacza, że żadne dokumenty nie będą potrzebne. Urząd skarbowy w każdej chwili może poprosić podatnika o potwierdzenie, że wydatek, który odliczył od dochodu, rzeczywiście poniósł. Nie jest wówczas potrzebna faktura czy rachunek, ale już np. dokument potwierdzający korzystanie z zabiegów rehabilitacyjnych tak.
W ramach ulgi rehabilitacyjnej osoby niepełnosprawnej lub osoby, na których utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne, mogą odliczyć w zeznaniu rocznym ściśle określone wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.
Limitowana ulga rehabilitacyjna przysługuje ściśle określonym osobom niepełnosprawnym (m.in. są to osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa, osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa). Odliczenie jest możliwe w trzech przypadkach (z każdego tytułu ulga przysługuje odrębnie). Chodzi tutaj o wydatki na opłacenie przewodników, na utrzymanie psa asystującego oraz używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rechabilitacyjne. W tym ostatnim przypadku ulga przysługuje również podatnikowi mającemu na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia.
Aby odliczyć dany wydatek, potrzebne jest posiadanie dokumentów stwierdzających jego wysokość. Obowiązek ten nie dotyczy jednak wydatków, dla których został ustalony limit odliczenia w wysokości 2280 zł.
Podatnicy powinni odliczać wydatki faktycznie poniesione, jednak w praktyce, z uwagi na brak konieczności posiadania dowodów potwierdzających wysokość wydatków, wiele osób dokonuje odliczenia całego limitu 2280 zł. Nie należy jednak zapominać, że organy podatkowe zawsze mają możliwość weryfikacji rozliczeń i domagania się od podatnika wykazania uprawnienia do skorzystania z ulgi i uprawdopodobnienia w sposób wiarygodny poniesienia wydatków.
Od 1 stycznia 2011 r. art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.) został zmieniony. Wciąż zasadą jest, że w przypadku wydatków z tytułu ulgi rehabilitacyjnej, które są limitowane, nie jest wymagane posiadanie dokumentów potwierdzających wysokość wydatków. Niemniej jednak na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej osoba korzystająca z ulgi jest obowiązana przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:
- wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
- okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
- okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
Sądy administracyjne stoją na stanowisku, że do prawa korzystania z ulgi nie wystarczy jedynie orzeczenie o niepełnosprawności, posiadanie własnego pojazdu, skierowanie do lekarza prowadzącego na niezbędne zabiegi lecznicze. Podatnik może skorzystać z prawa do ulgi, o ile poniesienie wydatków w jakikolwiek sposób uwiarygodni i uprawdopodobni. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone tytułem używania samochodu w związku z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku, np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki w określonym celu.
Organ podatkowy posiada uprawnienia do żądania przedstawienia okoliczności poniesienia wydatku oraz udowodnienia faktu, który stanowi podstawę ulgi.
Samo posiadanie skierowania na zabiegi nie jest wystarczającą okolicznością potwierdzającą, udowadniającą, że taki podatek został poniesiony. Podatnik powinien wykazać, że poniósł wydatki, bo przecież kwota ulgi nie jest świadczeniem.
Osoby chcące skorzystać z odliczenia powinny zatem już w trakcie roku gromadzić np. skierowania na zabiegi oraz dokumenty potwierdzające ich faktyczne odbycie, aby móc uprawdopodobnić przed urzędem, że np. ich samochód osobowy był wykorzystywany w celu dojazdu na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Ulga rehabilitacyjna odliczana jest od dochodu podatnika. Należy ją wykazać w części D zeznania PIT-37 (np. w przypadku podatnika rozliczającego się z pracy na etacie) lub w części F zeznania PIT-36 (np. rozliczenie prowadzonej działalności gospodarczej) oraz na pierwszej stronie załącznika PIT/O- w części odliczenia od dochodu.
Podatnik, który skorzysta z limitowanej ulgi rehabilitacyjnej, nie mając do niej prawa, będzie musiał skorygować swoje zeznanie PIT. Dodatkowo będzie musiał zapłacić odsetki za zaległości podatkowe. Obecnie wynoszą one 14 proc. w skali roku.
Źródło: GP
Facebook
Śledzik
Wykop
